14 juli Kyaukme- Pyin Oo Lwin treinreis

14 juli Kyaukme- Pyin Oo Lwin treinreis
Vanmorgen eerst nog gelegenheid om de lokale markt te bezoeken. Altijd een kleurrijk feest! Veel kleding, slippers, horloges, groenten, fruit en gedroogde vis. We moeten op zoek naar bananen voor onderweg en 2 kussentjes voor in de trein. Zes uur met onze westerse kont op een houten bank is te veel. Dus volgen we het advies van Khiri travel. Voor 2,60 hebben we lekkere kussentjens. Weer veel mooie fotos gemaakt.
Om half elf met de tuk naar het station. Zoals gebruikelijk wordt onze bagage in- en uitgeladen door de tukbestuurder. We zien Ni Ni nog, die ons vol trots een exemplaar van Seveone laat zien, het halfjaarlijkse tijdschrift van Yangon airways. Hij staat er 2x in met een uitgebreid artikel en mooie fotos.
De treinreis verloopt voorspoedig. Kussentjes waren toch niet nodig want we reizen upperclass, dus geven we ze op een station aan een passagier van een andere wachtende trein tegenover ons in lower class. Deze treinreis is minder bumpy dan tussen Yangon en Mwalamyine van vorige week. De uitzichten onderweg zijn spectaculair. Vooral de passage van de Gokteik treinbrug, zo'n 100 meter boven een ravijn, is een belevenis. Stapvoets rijdt de trein eerst door een donkere tunnel om daarna met 3 km/u voorzichtig naar de overkant te gaan. De brug is inmiddels 115 jaar oud en moet nog lang mee. Video gemaakt om het achteraf nog eens rustig terug te kijken (handig een smartfoon!)
Om 1600 arriveren we in Pyin Oo Lwin waar de perronchef het in zijn hoofd haalt om onze treintickets te vragen, terwijl we met 26 kg bagage proberen het station te verlaten. Afijn hij zal uit mijn toon wel begrepen hebben dat het niet zo'n slimme zet was. Alsof we als westerse toeristen er een sport van maken om gratis met de trein te gaan, terwijl we onderweg wel 2x gecontroleerd zijn door een overijverige conducteur.
De taxichauffeur weten we te overtuigen dat we tijdens de rit naar Mandelay toch echt wel de Purcell klokketoren willen zien en de Anisakan watervallen. (Handig die gids van Lonely Planet). We zijn hier immers maar één keer. Voor 5000 Kyats doet hij wat we vragen, alhoewel een collega even moest tolken. Het is zeer de moeite waard. Vooral de enorme waterval aan de overkant van het dal is geweldig!
Na een woeste taxirit waarbij we ons afvragen bij welke onderhoudsbeurt de toeter wordt nagekeken, zo vaak wordt die gebruikt, zijn we om 18.30 in het MaMa Guesthouse.
We zijn heel erg moe van de reis en na een douche, een airco reparatie en alvast een beetje was doen, gaan we op zoek naar een restaurant. India Tadki lijkt ons wel wat.Nog even de familie sms-en dat we goed zijn aangekomen en dit verslag maken. Om 10 uur lichten uit stilte en slapen. Morgenmiddag pas weer op pad in deze stad van gouden paleizen.